افرادی که به قصد سرمایه‌گذاری بلندمدت وارد بازار مسکن می‌شوند و هدف‌شان خرید آپارتمان به قصد اجاره یا ساخت‌وساز به قصد فروش است، معمولا (به شکل سنتی) سراغ مناطق بالای شهر می‌روند.
این گروه تصور می‌کند چون در مناطق بالای شهر تهران امکانات و سرانه‌های خدماتی بیشتر از جنوب شهر است و دهک‌های بالای درآمدی در این مناطق ساکن هستند در نتیجه واحد مسکونی در این مناطق راحت‌تر یا با سختی کمتر از مناطق جنوبی شهر معامله می‌شود. همه این برداشت‌ها حتما صحیح است، اما آیا این نوع نگاه تک‌بعدی تنها شاخص ارزیابی برای انتخاب جغرافیایی سرمایه‌گذاری ساختمانی باید باشد؟
بررسی‌ها نشان می‌دهد سال گذشته تغییراتی در بازار معاملات مسکن شهر تهران و همین‌طور بازارهای اجاره آپارتمان و معاملات زمین رخ داده است که روابط دوگانه بین این سه بازار ایجاب می‌کند سرمایه‌گذاران مولد در بازار مسکن آگاهانه نسبت به انتخاب منطقه مورد نظر خود برای سرمایه‌گذاری تصمیم بگیرند. نظم جدید حاکم در بازار مسکن ریسک «ورود به بازار ملک با تفکرات گذشته» را به شدت افزایش داده است. سرمایه‌گذاری ملکی در شمال پایتخت مخاطرات و البته ویژگی‌های مثبتی برای سرمایه‌گذار دارد که توزین هر کدام از این دو دسته در نهایت می‌تواند بر انتخاب نهایی سرمایه‌گذار تاثیر بگذارد.
برعکس در مناطق جنوبی تهران تحولات بازارهای سه‌گانه ملکی به گونه‌ای رقم خورده که سرمایه‌گذاران ساختمانی و فعال در بخش مسکن نمی‌‌توانند صرفا بر مولفه «توسعه نیافتگی این مناطق» تکیه کنند.
اما چگونه می‌توان روابط دو گانه بین بازارهای معاملات خرید مسکن، اجاره و زمین را رمزگشایی کرد و از روی آن، تصمیم بهتر برای ورود به بازار مسکن گرفت؟
این پرسش بیشترین کاربرد را برای تازه‌واردهای این بازار دارد. مناطقی در تهران وجود دارد که به لحاظ نسبی (در مقایسه با مناطق دیگر) از وضعیت بهتری برای اجاره‌داری یا ساخت‌وساز برخوردارند.